Het verhaal dat ik jullie nu vertel vond heel, heel lang geleden plaats in een land dat Absurdia heet, en dat heel, heel ver weg ligt. Soms is dat land heel gemakkelijk te bereiken, en soms ook weer juist niet. Soms vind dit verhaal echt wel heel lang geleden plaats, en soms ook weer juist niet. Dat bewijst dat tijd en ruimte onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, en om het allemaal nog wat mooier te maken: de tijd- en ruimtedimensies zijn uitermate flexibel zodat je eigenlijk op elk moment van om het even waar je ook bent zo in Absurdia kan belanden. Dat bewijst dat Stephen Hawking gelijk heeft - maar daar gaat het hier niet om. Het is een waar verhaal, al hangt het er allemaal maar van af hoe je het bekijkt, want alles is relatief. En zo heeft ook weer Einstein gelijk - maar daar gaat het hier ook niet om.
Ergens in Absurdia ligt een klein dorpje, Cocagne geheten. Sommige mensen zeggen dat de tijd er is blijven stilstaan, maar dat is: ten eerste niet waar, en ten tweede, het zou ons terug bij flexibele tijdsdimensies brengen, en we hadden afgesproken dat we het daar niet meer gingen over hebben - ondanks het grote gelijk van Stephen Hawking.
Ooit leefde in Cocagne een man die twee zonen, en wel een tweeling, had. Hij hield van beide zonen even veel, dat wil zeggen zielsveel. Behalve op momenten dat ze even ondeugend waren en de kat in brand staken, want hij was wel een beetje aan die kat gehecht geraakt. Hij liet hun dan ook de ruimte om zich volledig naar eigen inzicht te ontplooien, hun raad te geven waar kon, maar hij lette er op hun nooit de indruk te geven dat ze gedwongen waren iets te doen. Bovendien was hij heel vergevingsgezind. Zo gevingsgezind zelfs dat hij dat incident met dat schaap en die rubber laarzen met de mantel der liefde bedekte - ook al was hij zo wat de enige in Cocagne die dat deed. Maar een vader blijft uiteraard een vader, en heimelijk hoopte hij dat zijn zonen later in zijn voetsporen zouden treden: hoofd worden van de enige badhanddoek- en washandfabriek die Cocagne rijk was. Als ik zeg dat hij die fabriek met zijn eigen handen groot had gemaakt snappen jullie de droom die hij voor zijn zonen koesterde wel - zo niet beginnen jullie maar beter niet aan kinderen.
Naarmate de twee kinderen ouder werden begon hij het verschil tussen beide te merken. Terwijl Jean meer en meer tijd doorbracht in de fabriek, was Karel er nooit te vinden. Karel streefde een vrij leven na, hield creativiteit hoog in het vaandel, en het moet gezegd: zijn artistieke talenten waren uitgesproken. Vooral muziek genoot zijn interesse. Vader zuchtte inwendig maar kocht Karel wat hij wou aan muziekinstrumenten en concentreerde zich voor zijn fabriek op Jean. De tijd verstreek, en het werd de oude man duidelijk dat zijn twee zonen verder en verder uit elkaar groeiden. Toen het hem op een dag, een maandag meerbepaald, te veel werd, riep hij Karel bij zich. Al had hij zich neergelegd bij het feit dat Karel nooit geschikt zou zijn om mee de fabriek te leiden, waagde hij een laatste poging om hem naar zijn kant te brengen.
Wat de vader vreesde bleek waarheid.'Neen vader', sprak Karel, 'Ik wil het vrije leven, de vrouwen, de drank, reizen, de wereld zien. Ik wil rocken en ik wil rollen.'
'Goed.', zei vader. 'Als dat is wat je werkelijk wil. Ga en maak je eigen leven. Niet dat ik er iets van snap, maar ga, ik zal je geld geven om je op weg te helpen.'
Karel had zich jaren lang als Atlas gevoeld die de wereld op zijn schouders torst, zo zwaar woog de last van het vermoeden ooit in de fabriek te werken op hem. Hier dient tussen haakjes gezegd te worden dat: (ook al waren de inwoners van Absurdia perfect op de hoogte van relativiteit en flexibele ruimte- en tijdsdimensies, ze geloofden nog steeds dat de wereld effectief op de rug van een gigantische reus steunde). Eens van die last bevrijd echter kocht Karel zich een nieuwe gitaar en een kaartje enkele richting op een boot naar een zuiders land. En weg was hij.
Ondanks het feit dat hij de fabriek voor zich alleen had voelde Jean nu voor het eerst een leegte, een wrang gevoel dat hij zijn broer kwijt was, en een nog iets wranger gevoel dat hij misschien ook meer zijn hart had moeten volgen en niet alleen voor de fabriek gaan.
Jaren gingen voorbij, en Jean legde zich neer bij het feit dat hij de fabriek in handen kreeg. Vader werd ouder en had soms last van heimwee en een dubbel gevoel. De fabriek floreerde als nooit tevoren dankzij de deskundige leiding van Jean en een doorgedreven bewustmakingsprogramma onder de bevolking van Absurdia betreffende dagelijkse hygiëne. Langs de andere kant had hij een zoon die hij in geen jaren meer gezien had, waarvan hij niet eens wist of hij nog wel in leven was. Soms zag hij in gezichten van anderen het gezicht van zijn zoon en vulde zijn hart zich van trots en blijdschap omdat zijn zoon terug was. Ook dat was tegenstrijdig. Dat zijn hart zich van blijdschap vulde begreep hij wel, maar van trots snapte hij helemaal niet, want hij wist helemaal niet wat zijn verloren zoon uitrichtte en of hij wel trots moest zijn. Dat is nu eenmaal een van die kleine, onverstaanbare dingen die inherent zijn aan het vaderschap. Soms regen de dagen zich aan elkaar, soms zonden de dagen zich aan elkaar, maar weer of geen weer, de dagen gingen voorbij. Jean trouwde, er kwamen kleinkinderen, en vader werd grootvader, zoals dat dikwijls gaat als er kleinkinderen komen.
Op een dag kwam er een lange, slungelachtige man de deugdelijkheid van Cocagne binnengestapt. De dorpsbewoners vonden het een vreemde man, die niet echt in hun gemeenschap thuishoorde. Hij had lang haar, droeg een gitaarkist en een felgebloemd hemd met een kraag met enorm lange punten. 'Wie is toch die vreemde man?', vroegen de inwoners van Cocagne zich af. Dat deden ze in stilte, want de inwoners van Absuridia zijn vreemd beleefd opgevoed. Desalniettemin bleven de vragen zich opdringen. 'Wie is die man, gekleed als een hippie van jaren terug? Heeft hij dan punk en new wave over geslagen? Heeft hij niet die twee maanden meegemaakt dat grunge een beetje populair was? Hij lijkt wel alsof hij net als Docter Who door de tijd heeft gereisd!'. Maar het vreemdste was dat de man zelfverzekerd, maar met toch een lichte twijfel, recht op de fabriek van badhanddoeken en washandjes afging, net als iemand die jaren is weg geweest.
Resoluut stapte de vreemde man het gebouw binnen en liep zonder omzien door naar het kantoor van de directeur. Daar liep hij binnen en riep 'Dag vader!'.
Jullie hebben ondertussen wel door wie die vreemde man is, niet? Ik wil met dit verhaal een breed publiek bereiken en heb het dat ook bewust niet té spannend of té intellectueel gemaakt zodat zelfs de minstbegaafden onder jullie mee zijn. Geen dank hiervoor, het is graag gedaan.
Jean was altijd de slimste van de twee geweest, dat was niet tegen te spreken. Hij had dan ook onmiddellijk door wat er gebeurde. Hij trok een lade van zijn bazenbureau open en zette zijn vriendelijkste gezicht op. Ondanks het feit dat hij een donker vermoeden had dat hij nu misschien zijn badhanddoekenimperium zou moeten delen met zijn sjoffele niet-zo-verloren-zoon-van-zijn-vader, bergroette hij zijn broer allervriendelijkst. 'Ik ben je vader niet, Karel', zei Jean, 'vader en moeder zijn reeds jaren dood!'. Karels gezicht verstrakte en tranen prikten reeds in zijn ogen, tot die goeie ouwe Jean 'Grapje!!!' riep. Samen lachten ze om die goede grap en het feit dat vader niet dood was, dat alleen moeder al lang geleden begraven was, en dat vader nu hertrouwd was met een onmogelijke kenau van een vrouw die in een elektrische rolstoel zat. Even leek het alsof ze terug jongens waren en alles weer goed was en de wereld alleen bestond uit katten om in brand te steken, schapen en rubber laarzen. Zo bleven ze beide even mijmerend staan en dachten ze met een glimlach om hun mond terug aan die vervlogen tijden van vroeger en dat schaap. Jammer dat het schaap dood moest, maar na wat er gebeurd was zou het toch niet meer voor consumptie geschikt zijn.
'Zo', verbrak Jean de betovering, 'laat me even al mijn washandjesvergaderingen voor vandaag afzeggen, en dan gaan we naar vader'. Hij parkeerde Karel even achter zijn bureau en liet hem de foto's van zijn vrouw en kinderen bewonderen. Zelf liep hij door naar het kleine kamertje waar zijn secretaresse huisde en meldde zich voor die dag vrij. Zo had hij tijd om zijn volgende zet te overdenken.
'Karel, Karel, Karel!!', riep vader uit, 'Karel, Karel, Karel!!!'. Ondanks zijn gevorderde leeftijd was vader nog niet seniel, maar hij had wel de ongelooflijk irritante gewoonte om in herhaling te vallen. Dat, en het feit dat Mariette een onmogelijk mens was, maakten dat schoondochter en de kleinkinderen de laatste tijd niet meer zo dikwijls op bezoek kwamen. Gelukkig werd vader daarna spraakloos van emotie en vielen vader en de verloren zoon in elkaars armen en Jean van zijn schavotje. Na al die jaren hard labeur zag vader hem niet meer staan! Na al wat hij voor de fabriek had gedaan! Nooit hadden ze meer washandjes en badhanddoeken verkocht dan nu! Jaloersheid maakte zich van hem meester, net zoals een lichte woede en ongerustheid.
'Mariette, jij ongelooflijke feeks!', sprak vader tot zijn tweede vrouw, 'kom hier en leer mijn zoon kennen, die waar ik je al zo veel over verteld heb. Nee, beter, maak alles klaar om een groot feest te bouwen'.
'Geef me dan eerst de batterijen van de rolstoel!', beet zijn tweede vrouw hem toe. Vader had in al die jaren in de fabriek geleerd dat bezuinigen heel wat geld opleverde, maar dat had wel tot gevolg dat Mariette slechts met zijn goedvinden gebruik kon maken van de batterijen van haar rolstoel, en dus in feite zo goed als immobiel was. Met vernieuwde vrijgeeflijkheid werd Mariette gemobiliseerd, en kort daarna was heel het dorp uitgenodigd om aan te zitten aan het banket ter ere van de verloren zoon. Er was eten en drinken in overvloed, het fijnste van het fijnste. Er was konijn, en hespen, een varken met een appel in zijn bek werd aan het spit gerijgd. De beste witte en rode wijnen vloeiden in overvloed. Een lam werd geslacht. Dat het lam bij toeval een vijfde generatie afstammeling van het bewuste schaap kon de pret niet deren, integendeel.
Terwijl het hele dorp de kennismaking met Karel hernieuwde en dronken werd, bekroop het gevoel van onbehagen Jean. Hij kon het niet langer aan. 'Vader!', riep hij uit.
Het feestlawaai verstomde. 'Waarom smijt je zo veel geld over de balk voor je verloren zoon. Zie hem hier staan, je weet niet meer wie hij is, wat hij gedaan heeft. Hij is meer dan twintig jaar weg geweest, wie weet welke schande heeft hij over onze familie gebracht!'
Een afkeurend gemompel ging op onder de genodigden, en vader keek Jean strak in de ogen. 'Jean', sprak vader streng, 'spreek niet zo over je broer. Ooit waren jullie vier handen op een buik, onafscheidelijk! En nu, nu zou uitgerekend jij je broer verloochenen!'. Kwaad wendde Jean zich af en gaf een trap tegen de gitaarkist van Karel, alsof hij Karel zelf een trap gaf. Door die beweging sprongen de slotjes van de gitaarkist en ging deze langzaam open. Een kreet van verbazing steeg op uit het talrijke publiek. In de gitaarkist lagen verscheidene gouden platen en CD's, ja zelfs enkele platina!! Dat alles op een bedje van duizende en duizende briefjes van honderd euro. Toen werd het opeens heel, heel stil een keek iedereen heel, heel verwachtingsvol naar Karel.
'Laat maar, vader, ik kan alles uitleggen.' 'Zoals jullie wellicht wel weten kocht ik meer dan twintig jaar geleden een enkele reis naar het zuiden en een gitaar?' Het volk knikte instemmend.
'Wel dan', hernam Karel, 'daar aangekomen ging een nieuwe wereld voor me open. De temperaturen waren er hoog, en de vrouwen passioneel en heet. Door mijn goede voorkomen - Jean heeft de hersenen en ik heb de looks (weer instemmend gemompel bij het publiek) - had ik daar veel succes.'
'Alleen', even pauzeerde hij. Het publiek hing letterlijk aan zijn lippen, en dan is het niet evident om met zo'n tweehonderd man publiek die aan je lippen hangen een spannend verhaal te vertellen. Toen hij ze allemaal had afgeschud ging hij verder. 'Alleen was mijn naam nogal moeilijk, ze spreken daar een andere taal, dat snappen jullie wel.' 'tuurlijk, 'tuurlijk, gaf het volk te kennen, dat begrijpen we volkomen. 'Ik heb mijn naam, Karel Santens, omgezet naar hun taal, en dat werd dan Carlos Santana. En ja, toen kregen ik en mijn gitaar wel heel wat succes, en, om een lang verhaal kort te maken, zo kom ik dus aan al die gouden en platina platen en het geld.' Blij met deze logische en opbeurende verklaring fleurde het feest weer helemaal op.
Krijtwit stond Jean zijn broer aan te staren. 'Broer,' stamelde hij, 'is dat werkelijk waar?' Karel/Carlos knikte. 'Maar dan ben jij de koning van de latino-rock, de man van die opzwepende ritmes, de... de...' Weer knikte Karel/Carlos. 'Ik heb mijn vrouw leren kennen op jouw
samba pa ti, ik heb al je platen. We spelen ze dikwijls in onze slaapkamer af. Die helse ritmes dwingen mijn vrouw en ik tot opwindende, nietsontziende en energievretende sex en...'
'Ik vergeef het je, broer.' Karel had door dat Jean hem om vergiffenis vroeg en zich schaamde, maar hij wou vooral voorkomen dat Jean verder doorging op de topic huiselijke sex. Vader, Jean en Karel vielen elkaar in de armen en alles kwam weer goed. Badhandoeken Santens vlogen als warme broodjes de deur uit en Carlos Santana had succes als nooit voorheen. (Als er iemand weet waar er warme broodjes de deur uit vliegen, laat het me dan alsjeblief weten, dat wil ik wel eens met eigen ogen zien.) By the way, ze leefden trouwens nog lang en gelukkig, jullie weten wel hoe dat gaat in dat soort verhaaltjes.
Voor de mensen die nu een moraal verwachten, hier komt ie: elke gelijkenis met bestaande personen, badhanddoeken of rocklegendes is louter toevallig en kan niet ingeroepen worden om enige schadeloosstelling te verkrijgen.
