Een ernstig geval van vals zingen bij de familie E.

Omwille van de kerstboom wordt de gezelligheid van de L-opstelling van onze zetels onderbroken en staan diezelfde zetels nu netjes evenwijdig aan en over elkaar. Middenin blijft er uiteraard plaats voor 's werelds grootste god, televisie.
Goddeloos als ik ben durf ik die al wel eens de rug toe keren, hij weet immers dat ik vroeg of laat weder tot hem zal keren. Nu maakt hij noodgedwongen plaats voor een boek. Na slechts een paar bladzijden treft zijn toorn mij echter, en harder dan ik had verwacht onder de vorm van Vlaanderens meest geadoreerde groepje. Als ik niet meer naar mijn god kijk, dan maakt hij wel dat ik hem hoor. Het is een wrede straf, die ik lijdzaam maar met tegenzin onderga. Want ik weet en ik hoor met mijn ver van perfect muzikaal gehoor dat Vlaanderens meest bewonderde vlotte-jongens-TV-persoonlijkheid er behoorlijk naast kan zingen. Amuzikale mensen onder elkaar, je kent dat wel. Ken je dat niet? Het is als een sexueel anders geaarde persoon op kilometers afstand een andere sexueel anders geaard persoon uit een groep mensen kan halen.
Alsof horen niet volstaat, begin ik ook effectief te luisteren naar wat er gezongen wordt. De tekst, of wat daar voor doorgaat. Het past niet, het is hoekig, het vloeit niet zoals het hoort. Verschillende lijntjes tekst, banaal gemeengoed dat geen samenhangend geheel vormt maar een slijmerige drab. Het gaat er in als zoete koek. Maar niet bij mij!
Ik grabbel met één hand naar het grijze bakje en duw op de knop. Leve het atheïsme!