No More Heroes

Ian Curtis.
Joe Strummer.
Adrian Borland.
David McComb.
Marc Mijlemans.

En neen, Cobain hoort niet in dat rijtje thuis.
Er zijn geen helden meer. Ze zijn er nooit geweest.
Alleen de dood verschaft je een heldenstatus. Al dan niet onterecht.

Vandaag stak Marc Mijlemans in de bus. Mijl op zeven. Een klein kunstwerkje, een zeldzame parel. Een postuum eerbetoon aan wat de grootste schrijver van zijn generatie is. Het leven is niet eerlijk. Marc is niet meer.

Waar moeten we het nu mee doen?
Tom Lanoye. Alles herkauwend wat de laatste twintig jaar in dit apenland is gebeurd.
Herman Brusselmans. Staat in de drek die hij schrijft er reikt nog niet tot de zolen van (MM).
Ze gaan niet tot op het bot. Graven oppervlakkig, raken niet tot in de ziel. Missen het talent om de schoonheid tussen het onkruid te zien.
Daar gaat het om. Dat stukje schoonheid, dat sprankeltje hoop.

Ik begraaf mezelf liever in het verleden. Ontken het bestaan van een heden waar geen streven meer bestaat. Grijp terug naar herinneringen. Tastbaar onvoltooid verleden tijd.

Is er nog hoop? Elke dag ontdek ik op het web dat deze wereld omspant mensen die op zoek zijn. In woord. In beeld. Mensen die eigenwijs tegen de stroom in roeien. De massa verlaten en hun eigen pad zoeken.
Als er al helden zijn dan zijn zij het. Infiltranten in de wansmaak. De stille helden van het dagelijkse leven.