An Evening with The Triffids - Hasselt, 23 juni

Vervoering slijt langzaam af. De vervoering die ik nog voel na het concert van de vijf overgebleven Triffids in KunstenCentrum België in Hasselt. Na de dood van opperTriffid David McComb in 1999 was het zeker dat niet het schisma dat zich enige jaren daarvoor had ingezet ongedaan kon maken. Na de split van The Triffids gingen de bandleden zijn of haar eigen al dan niet muzikaleweg, en ondanks de geruchten en hoop van de fans kwam het nooit tot een hereniging.
Dat was echter buiten de vastberadenheid van de mensen van KC België en het samenvallen van schoolvakanties gerekend. Door die vastberadenheid lukte het om de overgebleven Triffids te overhalen om éénmalig bij elkaar te komen als hommage aan David McComb. Het eigenlijke concert zat vervat in een totaalspektakel met een overvloed aan beeld- en geluidsmateriaal. Graham Lee, Alsy McDonald, Julian Wu en Mark Snarski werden bereid gevonden tot een gesprek annex vragenronde.
Het kleine zaaltje in KC België loopt langzaam vol en wordt broeierig warm - de ideale temperatuur om van The Triffids te genieten. Er hangt een licht gespannen, opgewonden sfeer, maar het is vooral een gevoel van samenhorigheid dat me opvalt. The Triffids staan naast de muziek ook grotendeels voor de teksten. Ze hebben nooit geschuwd om tekstueel diep te gaan, de luisteraar aan te spreken op emoties. De mensen die hier vandaag zijn kennen de teksten vermoedelijk woord voor woord uit hun hoofd, kennen de gevoelens die opgeroepen worden bij elk nummer. Niet elk nummer spreekt iedereen op dezelfde manier aan, maar vanavond staan hier mensen die het moeilijk gaan krijgen bij het horen van hun favoriete nummer dat onlosmakelijk verbonden is met oude herinneringen.
Het is even na tien als de groepsleden het kleine podium betreden - de kleinschaligheid benadrukt de intimiteit en breekbaarheid - The Triffids binnen handbereik. Graham en Alsy krijgen gezelschap van Rob McComb, Martyn Casey en Jill Birt. Het meisje Jill Birt van weleer is een vrouw geworden, maar is nog steeds even fragiel als voorheen als ze haar twijfelende glimlach lacht. Graham Lee opent met 'Too hot to move' en 'Trick of the light'. Tussen de nummers door is niemand erg spraakzaam op het podium, je voelt de spanning en de emotionaliteit die de afwezigheid van Dave met zich meebrengen. Het optreden wordt gedragen door de vijf overgebleven Triffids, de zang verdeeld over Graham, Jill en gastvocalist Mark Snarski, met éénmaal Alsy en Rob. Speciale vermelding gaat uit naar lokaal talent Harald, die een versie brengt van 'Property is Condemned' die staat als een huis. Gaandeweg het concert verdwijnt de initiële stroefheid en wordt het plezier om weer op een podium te staan groter. Toch blijft het voor zowel de groep als het publiek een aangrijpende gebeurtenis. Jill's versie van 'Raining Pleasure' is van etherische schoonheid, en je ziet dat het voor haar ook even moeilijk gaat. 'Tender is the night' sluit het hoofddeel van het concert af. Twee maal worden The Triffids terug geroepen. Ook hier zitten hoogtepunten in: heel de zaal zingt 'Once a day' mee, er wordt hard gespeeld in 'Field of glass' en Rob brengt mijn all-time favorite 'Wide Open Road'. Als tweede toegift wordt de hit 'Bury me deep in love' en 'Fairytale love' gebracht.
Het optreden zindert nog lang na, en ik moet even buiten, de frisse lucht in. Straks wacht nog de signeersessie, maar wie verwacht had dat iedereen in het rijtje moet gaan staan komt bedrogen uit. Kort al na het optreden mengen de groepsleden zich onder het publiek, en naast het signeren blijft er tijd over voor een uitgebreid praatje. Ik vraag Jill of ze er ooit stil bij heeft gestaan wat de muziek van The Triffids de mensen doet. 'Nee.', zegt ze, 'Maar ik begin het stilaan te begrijpen.' Ze lijkt overweldigd door de reacties en de emoties, het is bij momenten moeilijk geweest zegt ze. Hetzelfde verhaal bij Rob, als broer van emotioneel misschien wel de meest betrokken partij. Rob geeft nu les Aardrijkskunde, onder meer aan kinderen van voormalige fans, iets dat bij ouderavonden wel eens uitmondt in herinneringen ophalen. Hij spreekt bedachtzaam en blijft zijn vriendelijke zelf, ook al blijft een fan vragen stellen over de dood van Dave. De re-issue van Born Sandy Devotional, met extra booklet, wordt door iedereen met de glimlach getekend. Het typeert The Triffids, en misschien zijn ze daarom nooit een supergroep geworden. Het blijven gewone, nuchtere mensen die met beide voeten op de grond staan, getekend door emoties, eerlijk in hun emoties. Moet je succesvol zijn om goed te zijn?
Ik verlaat KC België, overweldigd. Een rit van iets meer dan een uur scheidt me van een donker en stil huis dat op me wacht. Ik voel nog steeds de opwinding van een avondje Triffids, slapen gaat nu niet. Ik plaats Born Sandy Devotional in de CD-speler. David McComb zingt 'The Seabirds' en ik voel een huivering opkomen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.