Nooit meer Bamboe!
Tuinieren wordt wel eens aanbevolen als dé manier om tot rust te komen. Helaas is het niet echt aan mij besteed.
Toen we een tiental jaar geleden begonnen met de volledige renovatie van ons huis, lag de grond achter het huis in 'gewenten' (spreektaal voor verhoogde bedden). Er waren geen afscheidingen voorzien, met als gevolg dat al onze buren netjes de randen van onze eigendom gebruikten om achterom bij elkaar binnen te lopen. Als je van de stad naar 'den buiten' verhuist ben je niet echt bekend met dit fenomeen, en eerlijk gezegd was ik er ook niet van gediend.
Naast het verbouwen van het huis werd dus ook werk gemaakt van het opkuisen van de tuin. Er werden bomen geplant, een afsluiting in kastanjehout gezet, en we kregen het lumineuze idee om als zichtbeperkend middel bamboe aan te planten. Gespeend van enige kennis van die plantensoort gingen we resoluut voor de goedkoopste en meest voorkomende variëteit en beplanten een aantal cruciale hoekjes.
De aanplant werkte met succes. De eerste jaren dan toch, want na verloop van tijd bleek dat deze soort bamboe zich niet comform onze wensen gedroeg. Al vlug schoten in het gazon vlijmscherpe nieuwe jonge scheuten op, soms tot op verscheidene meter van de moederplant.
Aangezien onze bamboeplantage een ware pest begon te worden, besloot ik werk te maken van het uitgraven van dit oerwoud.
Na mijn jarenlange strijd met bamboe kan ik aanraden om te bezinnen eer ge begint... Enkele seizoenen heb ik gezwoegd om de hardnekkige planten kwijt te raken, en nu hoop ik dat we er van af zijn. Bamboe heeft een aantal irritante gewoonten. Ze vormt ondergrondse, kruipende wortels, die quasi even hard zijn als de bovengrondse stengels en zich naar overal vertakken. Erger nog is de horrormovie-achtige eigenschap om vanuit elk stukje wortel een nieuwe plant te laten groeien. Je kent het wel, je deelt zo'n monstertje in twee, en plots staan er twee nieuwe monsters voor je neus.
Nu hoop ik dat ik er eindelijk van af ben. Voor een paar dagen heb ik een stuk grond volledig omgedaan en handmatig alle stukken en stukjes bamboe verwijderd - hoop ik. Nu staan er een paar hibiscussen en andere hoge planten, en voor de rest bodembedekkers. Ik leef dus op hoop dat hier ooit een mooi tuintje bloeit en groeit, en dat ik ooit in een rustige stoel naar mijn plantjes kan kijken. Maar na wat ik de laatste jaren heb meegemaakt is tuinieren alleen maar een stresserende bezigheid geworden in plaats van een voldoening gevende bezigheid.
Bamboe... nooit meer!
Toen we een tiental jaar geleden begonnen met de volledige renovatie van ons huis, lag de grond achter het huis in 'gewenten' (spreektaal voor verhoogde bedden). Er waren geen afscheidingen voorzien, met als gevolg dat al onze buren netjes de randen van onze eigendom gebruikten om achterom bij elkaar binnen te lopen. Als je van de stad naar 'den buiten' verhuist ben je niet echt bekend met dit fenomeen, en eerlijk gezegd was ik er ook niet van gediend.
Naast het verbouwen van het huis werd dus ook werk gemaakt van het opkuisen van de tuin. Er werden bomen geplant, een afsluiting in kastanjehout gezet, en we kregen het lumineuze idee om als zichtbeperkend middel bamboe aan te planten. Gespeend van enige kennis van die plantensoort gingen we resoluut voor de goedkoopste en meest voorkomende variëteit en beplanten een aantal cruciale hoekjes.
De aanplant werkte met succes. De eerste jaren dan toch, want na verloop van tijd bleek dat deze soort bamboe zich niet comform onze wensen gedroeg. Al vlug schoten in het gazon vlijmscherpe nieuwe jonge scheuten op, soms tot op verscheidene meter van de moederplant.
Aangezien onze bamboeplantage een ware pest begon te worden, besloot ik werk te maken van het uitgraven van dit oerwoud.
Na mijn jarenlange strijd met bamboe kan ik aanraden om te bezinnen eer ge begint... Enkele seizoenen heb ik gezwoegd om de hardnekkige planten kwijt te raken, en nu hoop ik dat we er van af zijn. Bamboe heeft een aantal irritante gewoonten. Ze vormt ondergrondse, kruipende wortels, die quasi even hard zijn als de bovengrondse stengels en zich naar overal vertakken. Erger nog is de horrormovie-achtige eigenschap om vanuit elk stukje wortel een nieuwe plant te laten groeien. Je kent het wel, je deelt zo'n monstertje in twee, en plots staan er twee nieuwe monsters voor je neus.
Nu hoop ik dat ik er eindelijk van af ben. Voor een paar dagen heb ik een stuk grond volledig omgedaan en handmatig alle stukken en stukjes bamboe verwijderd - hoop ik. Nu staan er een paar hibiscussen en andere hoge planten, en voor de rest bodembedekkers. Ik leef dus op hoop dat hier ooit een mooi tuintje bloeit en groeit, en dat ik ooit in een rustige stoel naar mijn plantjes kan kijken. Maar na wat ik de laatste jaren heb meegemaakt is tuinieren alleen maar een stresserende bezigheid geworden in plaats van een voldoening gevende bezigheid.
Bamboe... nooit meer!
posted by Peter at 5:04 p.m.
0 comments
